Web Analytics Made Easy - Statcounter
به نقل از «اقتصاد آنلاین»
2024-03-28@22:55:16 GMT

چگونه بی اشتهایی کودکان را درمان کنیم؟

تاریخ انتشار: ۹ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۰۹۸۴۲

چگونه بی اشتهایی کودکان را درمان کنیم؟

عوامل خطر راهکارهایی برای درمان بی اشتهایی کودکان ۱. عادات غذایی سالم برای کودک خود داشته‌باشید ۲. برای فرزند خود الگوی خوبی باشید ۳. از غذا خوردن لذت ببرید ۴. فعالیت جسمانی ۵. تأثیر دمای محیط بر اشتهای کودک  ۶. مصرف روی جهت رفع بی‌اشتهایی کودک

به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایرنا، بی اشتهایی یک اختلال غذا خوردن است که با مصرف بسیار کم غذا یا فعالیت بدنی بیش از حد مشخص می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اغلب ناشی از ترس از افزایش وزن و تصویر مخدوش بدن است. بی اشتهایی می تواند منجر به بروز علائم شدیدی مانند توقف رشد، تحلیل استخوان، آسیب به اندام های اصلی مانند قلب و حتی مرگ شود.  کودک مبتلا به بی اشتهایی ممکن است گرسنگی خود را ابراز نکند یا در زمان معین به اندازه کافی مواد غذایی مصرف نکند. این مساله می‌تواند بر وزن کودک اثر بگذارد. در این حالت بیشترین نگرانی والدین در ارتباط با رشد کودک خود است. علت بی اشتهایی در کودکان مشخص نیست اما به نظر می‌رسد که ژنتیک و دنیای اطراف آن‌ها در این اختلال نقش دارند.

عوامل خطر

بی اشتهایی می تواند هم در دختران و هم در پسران رخ دهد، اما در دختران بسیار شایع تر است. مواردی که خطر بی اشتهایی کودک را افزایش می دهد عبارتند از:

- سابقه خانوادگی اختلالات خوردن
- عزت نفس پایین
- انگیزه شدید برای کمال
- ترس از اضافه وزن
- احساس فشار برای لاغری 
- اختلالات خلقی، مانند اضطراب، یا ویژگی های وسواسی
- سابقه کودک آزاری عاطفی یا جنسی

یکی از بهترین اقداماتی که والدین می‌توانند برای کمک به بهبودی فرزندشان انجام دهند، ارائه حمایت و محبت بی‌قید و شرط به فرزند قبل، در طول و بعد از درمان بی اشتهایی است. در این گزارش به راهکارهایی برای درمان بی اشتهایی کودکان اشاره شده است.

راهکارهایی برای درمان بی اشتهایی کودکان ۱. عادات غذایی سالم برای کودک خود داشته‌باشید

بگذارید کودک شما میزان غذایش را خودش انتخاب کند. غذا را در بشقاب‌ های کوچک سرو کنید و به آنها این فرصت را بدهید تا برای غذای بیشتر از شما درخواست کنند. با مــشاوره تغذیه می توان یک برنامه غذایی مفید و مقوی برای کودکان تهیه کرد که تمامی ویتامین های مورد نیاز بدن کودکان را تامین نماید.

۲. برای فرزند خود الگوی خوبی باشید

برای این که فرزندتان را به غذا خوردن تشویق کنید، لازم است است برای کودک خود الگوی خوبی باشید. در صورتی که تمام اعضای خانواده انواع غذاهای سالم را مصرف کنند، کودک نیز به خوردن آن‌ها تشویق می‌شود و سعی می‌کند مزه‌ی آن‌ها را امتحان کند.

۳. از غذا خوردن لذت ببرید

اگر غذا خوردن لذت بخش باشد، کودک شما تمایل بیشتری برای آن دارد؛ صحبت کردن در مورد مسائل منفی و استدلال گویی را در زمان صرف غذا کنار بگذارید. بهتر است در زمان غذا خوردن تمام اعضای خانواده دور هم جمع شوند و محیط شادی را برای کودک ایجاد کنند. هنگام غذا خوردن از بحث و دعوا کردن بپرهیزید. با تهیه غــذاهایی که کودکان دوست دارند میل و اشتهای آنان را تحریک نمایید تا به خوبی غذا بخورند.

۴. فعالیت جسمانی

ورزش کردن دارای فواید بسیاری برای کودک است. فعالیت جسمانی باعث مصرف انرژی در بدن می‌شود. مصرف انرژی باعث تحریک دستگاه گوارش شده و اشتهای کودک را افزایش می‌دهد. معمولاً کودکانی که به مقدار زیادی ورزش می‌کنند و دارای فعالیت‌های جسمانی زیادی هستند به ندرت دچار بی‌اشتهایی می‌شوند.

۵. تأثیر دمای محیط بر اشتهای کودک 

دمای محیط بر اشتهای بزرگسالان و کودکان تأثیر دارد. معمولاً کودکان در فصل تابستان و در هوای گرم بی‌اشتها می‌ شوند. در حالی که به نظر می‌رسد در زمستان و در هوای سرد اشتهای کودکان افزایش پیدا می‌کند. دمای محیط بر میزان انرژی مصرف شده جهت گرم نگه داشتن بدن اثر می‌گذارد. با خنک نگه داشتن دمای محیط، فرایند سوخت و ساز بدن کودک با سرعت طبیعی انجام می‌شود و در نتیجه اشتهای کودک افزایش پیدا می‌کند.

۶. مصرف روی جهت رفع بی‌اشتهایی کودک

مصرف عنصر روی جهت بهبود عملکرد گوارش ضروری است. در صورتی که میزان اسید کلریدریک در معده طبیعی باشد، فرایند هضم غذا تنظیم می‌شود. در کنار مصرف مواد غذایی حاوی روی، طبق دستور پزشک متخصص کودکان، می‌توان از مکمل‌های روی نیز استفاده کرد.

منبع: ایرنا

منبع: اقتصاد آنلاین

کلیدواژه: بی اشتهایی اخبار سلامت بی اشتهایی کودکان درمان بی اشتهایی بی اشتهایی کودک دمای محیط اشتهای کودک غذا خوردن برای کودک کودک خود

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۰۹۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چگونه با کودکان درباره بیماری صعب‌العلاج والدین صحبت کنیم؟

به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، دکتر کلودیا گلد، متخصص اطفال در بیمارستان ماساچوست، در این باره می‌گوید: «هرچند خانواده‌ها ممکن است بخواهند به طور غریزی از کودک خود در برابر احساسات ترسناک ناشی از اطلاع یافتن از چنین مسائلی محافظت کنند، اما ارتباط واضح برای بچه‌ها مفید است.»

این صحبت ولی چگونه باید باشد؟ هدلی مایا، مددکار اجتماعی بالینی در مرکز سرطان‌ مموریال اسلون کترینگ، در این باره می‌گوید: «نحوه دقیق گفتگو در مورد سرطان بسته به هر کودک و خانواده متفاوت است، اما دستورالعمل‌هایی وجود دارد که می‌تواند به بزرگسالان کمک کند.»

خانم مایا که همچنین یکی از هماهنگ‌کنندگان گفتگو با کودکان در مورد سرطان است، اضافه می‌کند: «در خانواده‌هایی که با تشخیص سرطان مواجه هستند، این یکی از سخت‌ترین مکالماتی است که والدین و بزرگسالان در زندگی خود باید با کودکان داشته باشند.»

کارشناسان می‌گویند هنگام صحبت با یک کودک یا نوجوان در مورد تشخیص سرطان والدین، نخست باید سن او را در نظر گرفت.

پیش‌دبستانی و کوچکتر

به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودکان سه‌ساله و کمتر بیشتر نگران جدایی، رها شدن و تغییر در زندگی روزمره خود خواهند بود.

این انجمن در وب‌سایت خود آورده است: «اگر تغییری در روال معمول زندگی آنها ایجاد شود، نوزادان و کودکان نوپا ممکن است به راحتی گیج شوند، بیشتر به والدین خود بچسبند و ممکن است تغییراتی نیز در خواب، غذا خوردن یا سایر عادات روزانه خود پیدا کنند.»

کارشناسان می‌گویند نوازش و آغوش مکرر و همینطور نزدیک بودن فردی که کودک با او احساس راحتی می‌کند مهم است. رعایت این نکات اجازه می‌دهد تا ریتم زندگی کودک تا حد امکان عادی باشد. اجازه دادن به او برای دیدن والدین در بیمارستان از طریق ویدئو، تلفن یا سایر ابزارهای فناوری همچنین از روش‌هایی است که می‌تواند کودکان این سنی را آرام کند.

رده سنی مهدکودک و اوایل دبستان

برای کودکان بین ۴ تا ۶ سال، بیمار بودن اغلب معادل سرماخوردگی یا سایر بیماری‌های مسری است. به گفته انجمن سرطان آمریکا، کودک ممکن است نگران شود که «سرطان بگیرد.» کودکان در این سن همچنین ممکن است حس کنند که غم و اندوه خانواده به نوعی تقصیر آن‌ها است.

برای کودکانی در این رده سنی روال عادی زندگی همچنان بسیار مهم است و داشتن یک مراقب آشنا و قابل اعتماد نقشی مثبت ایفا می‌کند.

هنگام برقراری ارتباط با کودکان در این محدوده سنی، همیشه از زبانی واضح و ساده استفاده کنید. استفاده از زمان بازی و نقاشی را برای کمک به انتقال مفهوم سرطان به آنها در نظر داشته باشید. برای پرداختن به تصورات نادرست و برطرف کردن سوءتفاهم‌ها، به هنگام بازی و از زبان اسباب‌بازی‌ها حرف بزنید.

کودکان در سنین ابتدایی

کودکان بین ۷ تا ۱۲ سال احتمال بیشتری دارد که مفهوم سرطان را درک کنند و بتوانند آینده را پیش‌بینی کنند. با این حال، آنها ممکن است احساسات خود را پنهان کنند تا باعث ناراحتی بیشتر عزیزانشان نشوند.

برای کودکان بزرگتر در صورت لزوم می‌توان جزئیات بیشتری در مورد سرطان ارائه کرد. سعی کنید آنها را با اطلاعات زیاد بمباران نکنید، اما در پاسخ به هر سؤالی که ممکن است داشته باشند صادق و باز باشید.

انجمن سرطان آمریکا در این باره می‌گوید: «به سلامت و رفاه خود کودک توجه کنید. اگر کودک فهم آن را پیدا کرده که خود را برای بیماری والدین‌اش سرزنش نمی‌کند، مسئله‌ای نیست اگر گریه یا عصبانیت آنها را ببیند. سعی کنید به کودکان کمک کنید درک کنند که داشتن احساسات قوی طبیعی است و ابراز آنها خوب است.»

این انجمن همچنین توصیه می‌کند که در صورت امکان بگذارید کودک به مدرسه رفتن و انجام فعالیت‌های فوق‌ برنامه ادامه دهد و به معلمان، مربیان و کادر آموزشی مدرسه در مورد بیماری اطلاع دهید. این خبر را به خانواده دوستان خود بگویید و به کودک اطمینان دهید که خوش‌گذرانی هیچ مشکلی ندارد.

نوجوانان به اندازه کافی بزرگ هستند که اهمیت تشخیص سرطان و احتمالات آینده را درک کنند، ممکن است نوجوانان بیشتر نگران باشند و از این رو باید به آنها فهماند که کاری نکرده‌اند یا حرفی نزده‌اند که باعث این بیماری شده باشد.

مانند کودکان کوچک‌تر آنها نیز ممکن است سعی کنند غم، عصبانیت یا ترس خود را پنهان کنند تا باعث درد بیشتر دیگران نشوند. حفظ روال عادی همچنان مفید است، همانطور که به‌روزرسانی‌های صادقانه و آشکار درباره بیماری والدین نیز مفید است.

انجمن سرطان ایالات متحده می‌گوید: «اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت والدین، علائم، عوارض جانبی احتمالی درمان و آنچه که ممکن است انتظار داشته باشند به آنها ارائه دهید و اگر علاقه‌مند بودند اطلاعات بیشتری در اختیارشان بگذارید. خطوط ارتباطی را باز نگه دارید و به آنها بگویید که می‌توانند در هر زمان با شما صحبت کنند و هر سوالی می‌‌خواهند بپرسند.»

در این سن دوستان و تأثیرات اجتماعی عواملی کلیدی هستند، بنابراین یک نوجوان ممکن است به اینترنت روی بیاورد یا از دوستانش کمک بخواهد. از یکی از دوستان یا خویشاوندان خود بخواهید که به نوجوان خانواده توجه ویژه‌ای داشته باشند و به کودک اطمینان دهند که خوشگذرانی اشکالی ندارد و در مورد آن احساس گناه نکند.»

به گفته آژانس سلامت سرطان آمریکا، «نوجوانانی که احساس پریشانی می‌کنند ممکن است بدرفتاری نشان دهند، از دوستان و خانواده کناره‌گیری کنند و احساس غمگین بودن کنند. به آنها اطمینان دهید که داشتن این احساسات اشکالی ندارد و آنها را تشویق کنید تا یاد بگیرند که چگونه با روش‌های سالم واکنش نشان دهند و با موضوع کنار بیایند.»

یکی از سخت‌ترین و شاید فوری‌ترین سؤالات یک کودک، وقتی متوجه می‌شود که عزیزش سرطان دارد، این جمله است که «حالت خوب میشه؟»

حتی در بزرگسالی نیز ممکن است پاسخ این سوال را ندانید، اما به گفته دکتر مایا «همیشه می‌توانید بگویید: می‌دانی، من حالا آماده پاسخگویی به این سؤال نیستم، یا فعلاً نمی‌دانم، اما قول می‌دهم به محض دانستن در اولین فرصت تو را در جریان بگذارم.»

خانم مایا اضافه می‌کند: «مهمترین چیزهایی که باید در پاسخ به فرزندتان به او بگویید این است که مستقل از هر اتفاقی که خواهد افتاد، مورد محبت و محافظت قرار می‌گیرد. و اینکه اشکالی ندارد که او درگیر احساسات دشواری باشد. در واقع این مهمترین چیز است: اذعان به اینکه مواجهه با وضعیت نامعلوم واقعا سخت است و اینکه داشتن چنین احساسی ترسناک است.»

در این میان اما والدین اغلب دنبال یک سناریو برای انجام کار درست هستند. حقیقت ولی این است که فقط یک راه درست و کامل برای صحبت درباره چنین موضوعی وجود ندارد.

خانم مایا می‌گوید: «اغلب بهتر همین است که شما دقیقاً ندانید چه می‌خواهید بگویید و در عوض به دغدغه‌های فرزندتان گوش دهید و به آن پاسخ دهید. نگران این نباشید که در اولین گفتگو با کودک همه پاسخ‌ها را داشته باشید یا به هر احساسی بپردازید، زیرا این اولین مورد از شمار زیادی از مکالمه‌ها است.»

او اضافه کرد: «نکته مهم این است که دغدغه اصلی فرزندتان را متوجه شوید و یک روی باز داشته باشید تا بدانند که همچنان می‌توانند برای دریافت حمایت و محبت نزد شما بیایند.»

انتهای پیام/

دیگر خبرها

  • توصیه‌های تغذیه‌ای برای کودکان در معرض اضافه وزن و چاقی
  • بیماری‌هایی که علائم آن نفخ شکم است
  • ۱۷ هزار کودک در غزه والدین خود را از دست داده‌اند
  • چگونه با کودکان درباره بیماری صعب‌العلاج والدین صحبت کنیم؟
  • بهترین زمان آموزش زبان دوم برای کودکان چه سنی است؟
  • چه طور می‌توانیم مصرف قند و شکر را به حداقل برسانیم؟
  • سرمایه گذاری در حوزه تفریحات کودک
  • تعداد کودکان شیرخوارگاه های استان تهران به زیر ۱۰۰ کودک رسید
  • توصیه‌هایی برای جلوگیری از مسمومیت کودکان در سفر
  • بعد از خوردن غذای تند چه اتفاقی در بدن رخ می دهد؟